Πως γίνεται να ξεχάσεις κάποιον που πλέον αποτελεί κομμάτι του εαυτού σου;

Της έλεγαν όλοι πως δεν αξίζει, πως κάποιοι άνθρωποι είναι απλά μία σελίδα στο βιβλίο της ζωής.

Και εκείνη τους κοιτούσε, με απάθεια στο βλέμμα, με το μυαλό της να τρέχει και να καλπάζει. Τους κοιτούσε και προσπαθούσε να μην αντιδράσει, να μην δώσει βάση σε όσα πολύ αφελώς της πρότειναν.

Έτρεχαν οι σκέψεις της και καμιά φορά πονούσε, υπερβολικά πολύ για να το αντέξει. Καμιά φορά το σώμα της λύγιζε και προσπαθούσε να το κρατήσει να μην σπάσει. Μα πάλι δεν μιλούσε, δεν τους άφηνε να εισχωρήσουν στις σκέψεις της, όχι μέχρι να μπορεί εκείνη να τις διαχειριστεί.

Όλοι της έλεγαν να ξεχάσει, να πάει παρακάτω, να μην πονάει άλλο.
Της έλεγαν πως αυτός ο άνθρωπος την έσπασε, την κομμάτιασε, της πήρε τα πάντα.

Και εκείνη τους κοιτούσε, πάντα με την ίδια απάθεια στο βλέμμα, πάντα με το μυαλό και την καρδιά της να της λένε το ίδιο πράγμα. Και πάντα, στεκόταν εκεί, αμίλητη απέναντι σε όλους, με ένα βλέμμα κενό συναισθημάτων και μία καρδιά έτοιμη να εκραγεί. Έτρεχαν οι σκέψεις της και γκρέμιζαν τα πάντα και εκείνη προσπαθούσε να σταθεί όρθια.

Όλοι της έλεγαν να ξεχάσει, να πάει παρακάτω, να μην πονάει άλλο.
Μέχρι την στιγμή που εκείνη δεν άντεξε άλλο, ξέσπασε.
“Πως; Πως να ξεχάσω όταν αυτός ο άνθρωπος έχει γίνει πλέον κομμάτι μου; Πως να πάω παρακάτω όταν όπου πάω εκείνος είναι πλάι μου; Πείτε μου πως”.

Σιώπησαν τότε, οι όλοι, χαμήλωσαν το βλέμμα και κούνησαν τα κεφάλια. Ήξεραν πως είχε δίκιο, όλοι ήξεραν πως είναι αυτό το συναίσθημα που περιγράφει.

Κανείς δεν είχε απάντηση παρ’ όλα αυτά. Πως γίνεται να ξεχάσεις κάποιον που πλέον αποτελεί κομμάτι του εαυτού σου;

Άραγε το έχει καταφέρει κανείς ποτέ;
Πώς προχωράς μπροστά όταν το παρελθόν σου προχωράει μαζί σου;
Αυτά βασάνιζαν το μυαλό της, αυτές οι σκέψεις έτρεχαν στο κεφάλι της και την καθήλωναν στην καρέκλα της μην μπορώντας να αντιδράσει.

Ήταν εκείνες οι σκέψεις που την έκαναν να αγνοεί εκείνους που είχαν κάθε λογής άποψη για την ζωή της.
Ξέσπασε, “δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε, δεν ξέρω αν ποτέ θα καταλάβετε.

Αυτός ο άνθρωπος, αυτός που με τόση ευκολία μου λέτε να ξεχάσω και πως δεν αξίζει, ζει μέσα μου και πάντα θα ζει. Κατέχει ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου και πάντα θα μένει εκεί. Αυτός που με τόση ευκολία μου λέτε να πετάξω από την ζωή μου, αποτελούσε τη ζωή μου για πολύ καιρό.

Για αυτό σας παρακαλώ, μην μου λέτε να ξεχάσω το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου, μην μου λέτε να αφήσω πίσω μου τον άνθρωπο που με έκανε αυτό που σήμερα είμαι”.

Την κοίταξαν και για ακόμη μία φορά δεν μίλησαν. Γύρισε την πλάτη και έφυγε. Φτάνοντας σπίτι κοίταξε τον καθρέφτη και ψιθύρισε ένα χαμηλόφωνο “ευχαριστώ” στον αέρα.
“Σε ευχαριστώ για όσα με έκανες, για όσα με έμαθες και για όσα μου έδωσες.”

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου 
Πηγή :loveletters.gr